Արդեն երրորդ տարին է, ինչ Կիոկուշինկայ կարատեի ֆեդերացիայի մի խումբ մարզիկներ և Սենսեյներ իրենց եռօրյա ուսումնամարզական հանգիստն անցկացնում են Արատեսի Դպրական կենտրոնում: Մեկ անգամ Արատեսում գտնվողները գիտեն, որ Արատեսն ՈՒՐԻՇ է, սակայն այս անգամ այն ուրիշ էր հենց իր հետ համեմատության մեջ: Այս տարի թվով 35 մասնակից տնակների փոխարեն ընտրեցին ռազմամարզական ճամբարի վրանները: Օրը երկու անգամ դաշտերում, գետերում ու սարերում մարզվելուց, երեք անգամ Տարոնի Գայանե մայրիկի պատրաստած համեղ կերակուրներով սնվելուց, իսկ երեկոյան օրվա հրաժեշտի խարույկի շուրջը հավաքվելուց հետո գրկում էինք բնությունն ու քուն մտնում մեծ-մեծ վրաններում: Մինչ մարզիկներն անուշ քնում էին սառնաշունչ բնության մեջ, մեր անփոխարինելի ու հոգատար Սեմպայ Դավիթը գիշերը մի քանի անգամ արթնանում-ծածկում էր նրանց:
Առավոտյան ժամը 5:30 արթնացա ցրտից ու մտածեցի, որ երեխաները երևի նույնպես մրսում են: Հավաքեցի վրաններում եղած իրար վրա դարսած լրացուցիչ քնապարկերը, բացեցի և որպես ծածկոց գցեցի մուշ-մուշ քնած փոքրիկների վրա, սակայն վայրկյաններ անց, ի զարմանս ինձ, 6-7 տարեկաններն անգամ դրանք նետեցին իրենց վրայից: Շատերն արթնանում էին ավելի վաղ՝ նախքան Շիհանի հրահանգը լսելը և արդեն ժամը 7:15 բոլորս կիմանոներով անտրտունջ սկսում էինք մի մարդու պես մարզվել։ Մեզ հետ մարզվում էր նաև Ռուսաստանից ժամանած Սենսեյ Ագանեսը և կարատեի սև գոտի Հակոբ Թումանյանը: Հակոբն աշխատում է Հ1-ում՝ որպես լուրերի բաժնի անիմատոր, և իր գեղեցիկ լուսանկարներով և տեսանյութով հավերժացնում էր թռչող ժամանակը: Լուսանկարիչների հարցում հարուստ էինք, քանի որ Արտակ Ղարիբյանը՝ երեք սեբաստացիների ծնողը, նույնպես գեղեցիկ լուսանկարներ էր անում, իսկ նրա կինը՝ Արմինեն, լցնում էր մեր առօրյան իր կենսախինդ ներկայությամբ և մեր գործերը հաճույքով կիսում մեզ հետ: Ինչ լավ էր, որ ընտանիք էր միացել մեզ՝ Կատրին, Լևոն ու Նենսի հրաշքներով: Եվ որքան լավ զուգադիպություն էր, որ հենց այդ օրերին Արմինեի ծննդյան օրն էր:
Ինչպես Շիհանն ասաց՝ լավ էր, որ հայրենագետ Արմինե Գոգինյանն այս տարի նույնպես մեզ հետ էր, ում աչքերով հայրենիքը սիրելը է’լ ավելի տպավորիչ էր: Արմինեի խորհրդավոր ձայնով պատմությունները Սելիմի քարավանատանը, Հայրիվանքում և ողջ ճանապարհին միշտ կհիշենք: Արմինեն էլ կհիշի մեզ, որ իրեն ու Տարոնին կիմանո հագցրեցինք և գնացինք Գողթանիկի ջրվեժում մարզվելու:
Երկու տարի առաջ ասել էի՝ հեշտ է բաժանվել Արատեսից միայն այն դեպքում, երբ առջևում Սևանն է: Արատեսից ուղևորվեցինք դեպի Սևան, լողացինք, սնվեցինք և երեկոյան ապահով հասանք Երևան:
Հ.Գ. Մեր Արատեսյան ճափորդությունից առաջ Երասխը վտանգավոր գոտի էր: Հակառակորդը կրակ էր բացել, ունեինք զոհ, բայց հայի ոգին անսասան է և մենք չհրաժարվեցինք մեր ճամփան Երասխով անցնելուց և դեռ անցնելու ենք, մինչև վերջ սիրելու ենք մեր հայրենիքը ու փայփայելու ենք ամեն մի կտորը՝ թիզ առ թիզ, ծիպուկ առ ծիպուկ ճանաչելով:
Իսկ տիար Բլեյանին հավերժ շնորհակալ ենք՝ բոլորիս Սեր-Արատես պարգևելու համար:
Mkhitar Sebastatsi Educational Complex 